uyku

Paylaşabildiklerini basit , yalnızca iki adımlık anılara sığdırabilen yüce adam .
Paylaşamadıklarının acısını işte böyle çıkarıyordu..
Hiç acımadan , gözünün içine bakmadan , sersemliğiyle uykusunu bahane ediyor..
Eline geçirdiği herşeyi avuçlarında tuz buz ediyordu.
Anlayamıyordum öfkesinden miydi cesareti ..
Yoksa o an vicdanı uzun bir uykuya mı dalmıştı.

Kendinden emin adımları , iki dudağının arasında koyu çizgide söylemediği , sakladığı milyonlarca çaresizliği.
Kimseye kendini anlatabilme çabasına dahi girmeden denemiyordu bile anlaşılabilmeyi..
Belki de defalarca denediği herşeyde yenilmişti.
Bilirdim yenilmiş insanlar daha yücedir , tutanasıdır elleri . Onlar yaşamıştır işin aslını.
Gözlerinin buğusuna sakladığı , dışarıdan onlarca insana belki gizemli gelse de bana daha çok hüzün gösteriyordu..
Onu anlamaya hiç çalışmadım .
Çünkü anlaşılmayı beklemiyordu , ona beklemediği şeyi veremezdim .
Düşünceleri o kadar yoğundu ki onlarla savaşamazdım , o bile sadece idare edebilirken..
Tam anlamıyla açıklığa kavuşmamıştır , belki de herşey apaçık ortada..
Bu neyin yükü , neyin cezası , neyin hasretiydi.
Yaşanmış mıydı , yarım mı kalmıştı..
Belki de hiç birlikte uyumadık ?
Belki biz olmadık .
Belki de ben basit ,yalnızca iki adımlık anılarına sığamadım .
Sığdıramadın..