anlam

kavuşturmuş ellerini

içim sıkılıyor

ne acımasız zaman

toparlanmaya vakit vermiyor

dur hele acelen ne

bu geçip gitmek niye

bir fırtına hiddetin

sonra yüze güler gibi

yedi renk saplanıyor

ulu dağdan uslu bir vadiye

dur hele acelen ne

sundun bari seyir eyle

bu geçip gitmek niye 

sarılırken bir sevgiliye
...

yok

Ara sıra yokluyor ölüm
Bir başağın tezkeresinde
Vakti gelmiş hasat döneminde
Asılıyor merdivenler
  Söyle kaptan / ipin ucu kimde
  Kıyısında beklediğim bir aşkın
  O garip hikayesinde

Harmanlarda dövüldü anıları
Bu tohumun başı / bu da tutunamadığı sapı
Meğer döveni tutan eller vermiş fermanı
 Söyle kaptan / bu eller kimin duası

Ara sıra yokluyor ölüm
Ne edecek bilmem / alsa beni yanına
  Beş on şiir sallanan
  Şu asma-kalıp dünyamda

kıyısında beklediğim bir aşkın
   o garip hikayesinde
ara sıra yokluyor ölüm
halattan kantarı belinde
    inat etme kaptan
    bu yoklukta ölüm diye diye
     ...
     yokluyor işte
          ama erken                /             çok erken
           binmem ben    o  gemiye

liman

Az önce bir dalga vurdu
Kim bilir / hangi gemiden savruldu
Hüzün bıraktı yamacıma
  Soramadım / neresi baba yurdu

Belki kavuşmak için aşıkların
Aç karnı doysun diye açların
Belki ufak bir yelkenli
  Soramadım / kaptanı kimdi

Belki okyanustan geldi
Belli ki benden evvel göç etti
Ama çok yorgundu / gitmesi gerekti
   Soramadım /  limandan ne bekledi

   Az önce bir dalga vurdu
   Ta' yaralarıma dokundu
   Öyle güzel vurdu ki
     Bir daha / saramadım

çıkmaz

Yokluğun düşer eşyalara / neye tutunsam buz gibi
Dokunduğum her kitap / sanki hayallerin sahibi
Satırlara dert düşmüş / gülsem mi ağlasam mı
Şairi daha dünden ölmüş

  Bir düşünmek ki / akla zarar
  Öyle bir düştüm ki / kalksam neye yarar


Kendini görmek ne acı
Boş aynaların karşısında
Elim uzanır dokunmaya
Korkaklığım tutuverir
...
Kendini görmek ne acı
Öyle zor değil anlamak
Her yolun sonunda olağan gözyaşı
Ne yana baksam düşlerim
Yok olmaya yüz tuttu benliğim
Kaybolan inancını  neyleyim

   Bir düşünmek ki / akla zarar
   Öyle bir düştüm ki / kalksam neye yarar

muhtemelen

Seni görünce yıllar eksiltiyor kendini
   Utanıyor zaman dalgalanmaya
     Dün gibi tazeler her biri
        Okyanusta kum gibiler
                                       
                                        Açıldıkça gözlerin uykundan kalkıp
                                        Yazılacak şeyler hiç biter mi
                                         ...

Seni görünce martılar atıyor kendini
   Utanıyor limanlar ıslanmaya
     Ekmek kokuyor her biri
       Kanatları tutuşmuş kavgasına
              Mavilerde mülteci gibiler

Seni görünce bulutlar örtüyor kendini
   Utanıyor yağmurlar yağmaya
      Habersiz düşüyor her biri
        Düşlerim sıkışmış beyazına
               Gökyüzünde pamuk gibiler

                                        Açıldıkça gözlerin uykundan kalkıp
                                        Yazılacak şeyler hiç biter mi
                                        ...

Seni görünce insan tanıyor kendini
  Utanıyor aynalar bakmaya
    Dağılmış parçaların her biri
      Saplanır arkadan arkaya
              Bedenimde diken gibiler

Seni görünce şiir yazıyor kendini
  Utanıyor sözcükler susmaya
    Ayrı kağıtlarda her biri
       Gelmezler hiç yanyana
              Zihnimde çamur gibiler

...
Seni görünce
...
Açıldıkça gözlerin uykundan kalkıp
Yazılacak şeyler hiç biter mi
Açıldıkça gözlerin düşünden uyanıp
Bir şiirin bitmesi muhtemel mi

hiç

   ...
   Ellerinin buluştuğu   /  sesinin kavrulduğu
        öfkenin durulduğu
         o ayrılıklarda doğur beni                 

               
         yorgun bir kış bitkisinin
             küsmüş yapraklarıyla
             kalanlarında canını aldığı         
               o küçük saksıda  büyüt beni   

    
   gazete dağıtanların yola çıktığı
       otobüslerin sefere kalkmadığı
          şairlerin hala uyumadığı                  
           kızıl bir tan yerinde yaşat beni


  aniden bir kapı çarpmasının
  bavula sığdığı kadarıyla aşkın   
        rüzgara kapılan uçan kaçanın
        ardında kalanı hesap edemediği
                      o dar vakitlerde terket beni


  davetkar bir kahkahada
  şarabın boş kalan buğusunda
  istersen
  bir otel odasında öldür beni

   
       sıkışmış kökleri saksıda ayrılığın
       tan yerini görmeye ömür yeter mi
       o dar vakitlere hayat biçilir mi
                 
                   İyisi mi sen gel
                  hiç doğurmadan 
                           öldür beni

istimdad

....
anlatacaklar sana / benzemeyecek hiç biri
      boylu boyunca uzanmış bir duvar dibinden
                                                 yediğim soğuğu
      sırtımda küreklenmiş ayrılıklar
                         tutup sapından     /    kaldıracaksın

kemiklerim yerlerinden oynayacaklar


anlatacaklar sana / benzemeyecek hiç biri
                  tahtalardan yapılmış uçsuz uzanan
                                      yastıkların burukluğu 
                  ziyaret edilmemiş soğuk taşlar
                      tutup gövdemden   /     sarılacaksın

köklerim yerlerinden oynayacaklar



anlatacaklar sana
        gözleri çimenle karışmış bir buluttan
        yağmur sonrası bir umuttan
               elleri kürek tutan bir adamdan
               ayrılık sonrası yeni baştan
               ....



çok şey anlatacaklar sana
              tutup yakasından   /   inanmayacaksın