gar

Benzemiyordu bir kalemi eline alıp yazmaya . 

Benzemiyordu hiç bir kelimeye , ne ağırlığı son veriyordu acısına , ne bir sonrakine umut . 

Tüm söylenilenler aynı gibi , sen bir ışık verdin tüm söyleyeceklerim aynı gibi.

 Kayıtsız , şartsız tüm yolculuklar sebep aramıyordu gidenlerin ardından bir avuç suya . 

Nedeni bilinmezdi gidenin arkasından toprağı öpen su tanelerinin .

 Nedeni bilinmezdi gidenin bir yük dolusu geçmişiyle gidemediği .

 Tüm duraklar ondan geçecek , tüm otobüsler o olacak , tüm otobüs koltukları sen kokacak .

 Bir yolculuğun ardından tek söz kalıyor dişlerimin arasında ;

 Aç,  bir boşluk arıyor çıkmaya yeltenmiş .

Kırılan dişlerimin arasından sana bakıyorlar usulca , bana karşı suçlular .

Kalmalılardı yerlerinde oysa ki , adam gibi hasretlerini sineye çekip susmalılardı .

 Yapamadılar .

Her biri kırık dişlerimin arasından özgürlüğüne kavuştular , 

Savruştular küçük küçük;  aklının başında sana yol yordam oldular .

Her biri bana suçlu , sana borçlu kaldılar . Dişlerim kırıktı , yarısı benden kaldı . 

Şahitlerim vardı bir otobüs garında . 

Onlarca insanın gönderdiği , kaldığı , gidemediği . 

Yalnızlıkların sırtını dayadığı koltuklarda ; eski bir ter kokusu , üzerine sinmiş başka kokuları . Şahitlerim vardı otobüs garlarında .

 Hepsi birbirine benzer , aynı görevi üstlenmişler .

 Karşılamak adına gelenlerin yüzü güledursun ; 

Yağmur kararsız patlatsa mı bir şimşek ; sevincine , gözyaşına .

Kararsız hava , açsa mı rengini , gösterse mi güneş yüzünü . 

Yüksek rakımlı tüm dağlar bekleyene daha bi anlamlı , 

Yağmur gelmese başları dönmeyecek o yana . 

İzliyor etrafını ; bir hastanenin acil kapısı gibi . 

Onun acısı seninkinden daha kaliteli ,

Onun kavuşması daha fiyakalı hiç değil . 

Aşağı yukarı bir adamın yüzündeki yalanı , çaresizliği , hüznü , çekimserliği , 

Acınası saklanamamış tüm duyguları var otobüs garlarında . 

Söylenememiş sözler , verilmemiş mektuplar gibi birikmişler dudaklarında ; bir yanını düşürüyor . Belli etmemek adına , gideni de üzmemek adına aslında . 

Saklayabilmeyi başardığını sandığı çenesi ;

Sanki çıkmış o yüksek rakımlı dağlarda kar varmışcasına titriyor . 

Saklayabildiğini düşündüğü , iki tarafında . 

Aslında artık birbirlerini göremediklerinde boşaldığı gözyaşları .

Bir daha görecek belki , meçhul . 

Ama hep kötüsünü düşünür gar insanlarım .

  Kalktı mı otobüs yerinden , oynadı mı tekerlekleri , bir cesaret dolar içine .

Çekip almak o beklemiş ter kokusuyla koltuğundan , ayaklarını bir adım öteye götürmek .

 Otobüs uzaklaştıkça gardan , tüm duygular yerini bırakır acı bir pişmanlığa . 

Çaresiz olduğunu bildiği pişmanlığı daha bir yüklenip gelir yüreğine .

Nefes almak o an ağır , dağlar o an yakın .

Otobüs uzak ,

 Sonrası yolları ;ona varamayacak yolları hep tuzak .

  

Sonra sen bir şiir isteyeceksin.

 Kelimeler sığmayacak dizeye , 

Otobüsler artık gardan değil kağıtlarımdan kalkacak . 

Ben yazdıkça severadım gelecek gözlerin mercan mavisi gökyüzüme..

Ben istemedikçe elin gitmeyecek bavuluna ,

 Ben yazmadıkça öpmeyecek,sade sular hasret kalacak garımın toprağına .