kûh

Belki bir gün tütecek dumanı ,
Şehirlerimin  ağlayan çocukları .
Dinmeyecek zulüm geçmişimizden bir anı .
Belki bir gün tahrip edilmiş meskenlerde...

Yağmur kokuyor toprağım harb çıksın .
Susmuyor bulutlar göğe bir can çıksın .
Asık suretler ardında birikmiş nefret,
Ceketine iliklenmiş boş *abalet .

Bir ateş yanıyor tomruğun ucunda,
Tutuşmuş eteği haberdar rüzgarda,
Bir ona bir buna inaden kıpraşmış kaşları .
Belki bir gün suskunluk *abadesinde.

Ziynetli fikirler dahi yakışmadı tasvirlere
Seni neye benzetsem yerler toz , duman .

Alıp götürsem avuçlarımda aklını küllere ,
Bıraksam uçacak gökyüzünde, harbın kanrevan .


* abalet = ağırlık
*abade = şen , kutlama .
*Kûh = Dağ tepesi