mutlak

Ne vakit yolum düşse bir limana
yalnızlık ensemde
kağıdı kalemi tutuşturur yakama
fırlatır beni öteki denizlerin
koylarına

Ben bir şairsem mutlak 
görmüşsündür bir dalgada  
kıyıya vura vura
canımı nasıl bulduğumu

Ne vakit götürse beni otobüsler
Bir kentin kalabalığına
Korku dizlerimde
bağları çözülür
topuklarının

Ben bir şairsem mutlak
duymuşsundur adımı
yeşil bir güneşle
nasıl hayatlar aldığımı

Ne vakit götürse beni ellerin
uyuyup büyüdüğün yere
pencere kapanır
sayfaları çevrilir
kasıklarının

Ne vakit şiir olsam
yüreğine düşer
  bir parça gülüşüm
   ben bir şairsem mutlak 
  gülmüştür düşün