bomboş bir kent
adını koyuyor sensizliğin
güneş alnımda oturuyor
ve bir sabah
geceyi bekliyor
bir namlunun ucundan seslenecek bana
sesin
bomboş bir kent
adını koyuyor bensizliğin
bir masadan duyuyorum seni
bir bardaktan
akan bir sudan
bomboş bir kent
düşünsene
her sokağında bir isim
heryeri merdiven kaplamış
koca bir kent
nasıl boş sevgilim
Yüzüme geliyor
omuzlarımdan yükselip
boynumdan tutuyorsun
kemiklerim uzuyor
sonra tekrar
bir masadan duyuyorum seni
nasıl davetkar
bomboş bir kent
meğer herkes buradaymış
tam arkamda
bir şeyi kutluyorlar sanki
burada bir şeyin duası okunuyor
düşünsene
her ağızdan bir ses
heryerimi susmak kaplamış
koca bir kent
nasıl boş sevgilim
canım burnumda
sızlıyor
herkese burada
burada bir şeyin hıçkırıkları var
düşünsene
her elde bir çanta
heryerimi gitmek kaplamış
koca bir kent
nasıl
nasıl boş sevgilim
bir kapı
güzel ağırlamış
güzel uğurlamış
açılmış kapanmış
düşünsene
her kapı çarpıyor yüzüme
heryerimi ama heryerimi
toprak kaplamış
koca bir kent
şimdi
daha boş
daha boş sevgilim
